Ons burgerlijke leventje was prima 'huisje boompje beestje' hier in Nederland. Mijn man heeft inmiddels de Nederlandse nationaliteit aangenomen. Hij had het prima naar zijn zin op het werk, is opgeklommen tot analist. Ik werkte als oproep verpleegkundige in de thuiszorg (buurtzorg), ongeveer 1 a 2 avonden in de week. We woonden in een (meestal) fijne buurt dus geen enkele reden om te verhuizen zou je denken. Hier gaan we oud worden. Tja. Dachten we dus. Tot mijn man een aanbod kreeg voor een baan als hoofd op een christelijke school. Schets mijn verbazing en schrik toen hij daarmee op de proppen kwam! Het was en is namelijk geen baan om de hoek maar niets minder dan in Amerika itself-the country of the wild west, pioners and possibilities -they say. Afijn, na lang wikken en wegen (geloof me, zo'n beslissing neem je niet over 1 nacht ijs) en nachtjes slapen -of niet, hebben we samen de knoop doorgehakt, dit moeten we doen. Als we dit niet zouden doen zouden we onszelf altijd afgevraagd hebben... hebben we geen kans aan ons voorbij laten gaan. De kinderen zijn nu nog jong, nu is het onze kans, en moeten we die pakken.
Eenmaal de beslissing gemaakt komt het minder leuke gedeelte... het vertellen aan je dierbaren om je heen. Je familie die je door en door kent, van jongs af aan, niemand die zoveel van je houden als zij, die je nemen zoals je bent. Ze kennen je door en door met al je rare gebreken, gekke fratsen en uitbundige uitschieters. Lastig kan het zijn...want ze vertellen je gerust de waarheid..maar hoe onmisbaar zijn ze, zo waardevol, zo dierbaar. Het was en is een van de moeilijkst dingen in mijn leven om ze te vertellen dat we besloten hebben te emigreren en om hen en huis en haard achter te laten om een nieuw leven op te bouwen in een ander land.
En toch geloven we dat dat dit moeten doen, we staan er allebei positief in en gaan ervoor, ik leef bij de dag, maar veranderingen... weggaan van je 'roots', je vaderland, het is een proces met bobbels waarbij je het ene moment het je naar de keel vliegt en het andere moment je euforisch dagdroomt over dat andere land, de ruimte, de veranderingen.
Aan jullie de eer -of niet, om mee te gaan op onze reis, dit avontuur naar het land van " 't kleine huisje op de prairie'".
Ons huis, met al zijn mooie herinneringen met als hoogtepunten de geboortes van onze twee kinderen werd op de markt gezet, en jawel, binnen nog geen tien dagen was het verkocht.
Inmiddels hebben wel al een nieuw huis gekocht. Daarover later meer. Maar eerst nog een laatste keer een rondleiding door ons allereerste dierbare huisje in het pittoreske, groene Boskoop.
Dit waren de foto's zoals het op funda stond.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer -in Ohio!
Liefs,
Liesbeth
